Misschien een beetje oneerbiedig maar het is wel zo. We houden nu eenmaal van het land en Italiaanse levensstijl. Hoe dat gekomen is? Dat is een lang verhaal. Het begon toen ik ongeveer 8 jaar was. Ik had astma en op aanraden van de dokter moesten we onze vakantie aan de zee of in de bergen doorbrengen. Na enkele jaren zee besloten we naar de Alpen te gaan. Oostenrijk werd het en we verbleven er in Hallstadt. Het weer is er niet altijd goed dus besloten mijn ouders om  meer zuidelijk te trekken. Na een lange rit in de regen kwamen we aan in Kaltern. De volgende dag staalblauwe hemel en lekker warm. Het werd onze vaste vakantiestek.

1984: ondertussen was ik afgestudeerd en mijn eerste echte job was bij het Italiaanse Olivetti. Die hadden hun hoofdzetel in Ivrea, Piemonte. Na ongeveer 2 jaar ging ik van de helpdesk naar de pré-sales support en moest ik geregeld naar Ivrea om productpresentaties voor te bereiden. Ik leerde er de Italianen appreciëren en maakte kennis met de culinaire geneugten van Piemonte. Ik was verkocht: Italië was helemaal mij ding.  Ik heb enorm genoten van die periode bij Olivetti. Enkel mooie herinneringen. Ik leerde ondertussen Mieke kennen en zij kwam geregeld mee naar Ivrea als ik weer eens iets moest voorbereiden. Zalige tijd.

Op vakantie zijn we terug naar Kaltern gegaan. Mieke had ondertussen ook de microbe te pakken. Het werd ook de vaste vakantiestek van ons gezinnetje. Jeroen voelde zich er thuis en had er geen aanpassingsproblemen meer. Toen de kinderen wat ouder werden zijn we dan wat verder zuidelijk getrokken. Maar de Dolomieten staan nog elk jaar op ons programma.

Thuis heb ik een pizzaoven staan, eerst een houtoven maar dat is een heel gedoe, nu een elektrische oven. We maken nog af en toe antipasti en aardappelen zijn grotendeels vervangen door pasta. Italië zit in ons bloed. Daarom durf ik ons helemaal Italofiel noemen.